Ég elska að
biðja, einmitt vegna þess að það virkar. Ef þú upplifir að bænin er eitthvað
lifandi, þá hættirðu aldrei að biðja, segir Jostein Nielsen.
Leidtogi Musterisflokksins í Osló og
leidtogi árlega bænaátaksins «Bæn fyrir Osló», er róttækur. Ekki hræddur við að
tala um andlega krafta. Um andlega baráttu. Um engla og náðargjafir. «Andleg
fjarvistarsönnun Hjálpræðishersins», sagði einn í gríni, þegar hann var að
kynna hann. Sjálfur talar majór Jostein Nielsen afslappað um sambandið upp á
við og inn á við.
Biður eftir Gudi
Biðurðu mikið?
Hvað er það að biðja mikið? Ég er ekki
aðalbiðjandi Hjálpræðishersins. Þad væri ekki rétt að segja það, en ég get ekki
sagt annað en að bænin er mjög mikilvægur þáttur í lífi mínu. Bæn getur verið
barátta — það er ekki bara gleði og gaman. Ef það er erfitt að biðja, þá verðum
við að hafa þad skýrt fyrir augum hvað bæn er.
Já, hvað er bæn?
Til að lýsa þvi, gætirðu skrifað heila
bók, segir hann og dregur fram bók Ole Hallesbys «Fra bönnens verden», (Frá
heimi bænarinnar). Þar stendur ad tvennt þurfi til í bænalífinu, vanmátt og
trú. Maður þarf á vanmættinum að halda og maður venður að trúa því að það
hjálpi að biðja. Þegar Páll skrifar bréf sín, biður hann fyrir þeim sem hann
skrifar til, að þeir megi skilja vilja Guðs. Á því augnabliki sem þú skilur
hann, færðu orkugjafann í bænina. Pá verður bæn þin á réttri leið. Þú veist
hvert þú ert að fara. Ég bíð oft og spyr: «Guð, hvað viltu núna?» Að vera
næmur, gefa Heilögum Anda tíma og sjá hvað gerist, er mjög spennandi.
Bæn hefur líka önnur blæbrigði. Til dæmis
að hvíla í nærveru Drottins. Eða virk tilbeiðsla, lofa Jesú og viðurkenna hann
sem Drottin. Fyrst á seinni árum hef ég upplifað bænina sem mjög sterkt
hjálpartæki. Þó svo að ég hafi reynt mikið með Guði áður fyrr, þá hafði ég ekki
mikið úthald og hélt að ég myndi aldrei geta beðið í þrjá tíma. Núna geri ég
það.
Guð stjórnar
Hvað hefur gerst?
Hjá mér fjallaði það um að leyfa að ég
missti stjórnina. Tvisvar gaf ég Guði frjálsan aðgang og í þriðja skiptið kom
Heilagur Andi inn í líf mitt eins og stormsveipur. Það varð breyting á lífi
mínu. Ég fékk að sjá þetta róttæka að Guð stjórnar. Ég á aðeins að vera
upptekinn af honum. Þetta gefur frelsi! Samtímis er ég hræddur um að leggja of
mikla áherslu á einstaka upplifanir.
Hvað þá með tímann áður en þetta gerðist?
Guð notaði mig líka þá, en það sem gerðist, hefur gert mig afslappaðri í
sambandi mínu við Guð. Það hefur gert mig öruggan í Guði, hver hann er. En ég
upplifi líka árásir, sérstaklega ef ég er þreyttur. Þá eru það eiginlega
smámunir sem geta gert mig órólegan. Óvæntir hlutir geta valdið mér ótta. Þetta
sé ég sem hluta af baráttunni, nokkuð sem verður að biðja um vernd gegn.
Inn i nærveruna
Að biðja, það gerir majórinn. Á einni viku
verða það margir tímar. En hvaða þýðingu hefur það? Það fjallar mikið um að
vera i nærveru Guðs. Þegar ég bið fyrir sjálfum mér, leita ég inn að
föðurhjarta Guðs. Jesús gefur mér möguleika til þess og Heilagur Andi
staðfestir nærveru Guðs. Stundum get ég upplifað þetta líkamlega — eins og
vindblæ, næstum eins og rafstraum, eða herbergið er fullt af dýrð Guðs. En þú
getur ekki upplifað nærveruna nema upplifa eigin vanmátt.
Stundum er eins og tíminn hverfi allt
einu, því Guð er ekki tími. Hann er eilífur. Klukkutími getur virkað eins og
fimm mínútur. Ég hef enga skýringu á þessu, en ég upplifi það að hverfa inn í
Guð.
Majórinn hættir. Veit að sumir geti
andmælt pessu. Við verðum að vera varkár, svo við förum ekki yfir strikið í átt
að draumórum, en það er svo lítið útbreytt að ég er ekki hræddur um að fólk
biðji of mikið. Ég skal senda skýr skilaboð þegar það gerist, segir Jostein
hlæjandi.
Nærvera Guds er ekki eitthvad, sem ég geng
inn í og út úr - hún er þar allan tímann. Þar með verdur sjálft lifið bæn.
Þetta getur virkað háfleygt. Ég lít á
smáatvik í daglega lífinu sem bænasvar. Til dæmis get ég verið á göngu og sé
allt í einu einn safnaðarmeðlim, sem er blindur, og sér ekki að leigubílinn er
kominn. Þá get ég komið til hjálpar. Margir segja kannski að þetta sé
tilviljun, en ég lít á það sem smá kveðju frá Guði. Ég hef lika farið eftir
sannfæringu, sem ég hef enga skynsamlega skýringu á. Til dæmis veit ég ekki
hvers vegna ég vel að fara úr rútinni í öðrum bæ en ég ætlaði og heimsæki þar
fólk, og í ljós kemur að þau eiga erfiðleikum og þurfa ad tala við einhvern.
Læknaður
Sjálfur hefur hann upplifað að „þurr
bæn" gerði hann frískan af sjúkdómi, sem hafði þjáð hann árum saman. Hann
hafði skjaldkirtilssjúkdóm, sem orsakaði röng efnaskifti í líkamanum. Í heilt
ár fékk hann stóra skammta af lyfjum, en það bar engan árangur. Svo reyndu
læknarnir geislavirkt joð, en þegar bað bar engan árangur, varð hann aftur að
reyna lyfjameðferð.
Þegar ég mætti í bruðkaup dóttur minnar,
tók bróðir minn mig til hliðar og sagði: «Þú lítur svo illa út að við förum
ekki héðan fyrr en við höfum beðið fyrir þér.» Stuttu seinna fórum við, ásamt
föður okkar, inn í herbergi, þar sem þeir báðu fyrir mér, einfalda bæn. Þar og
þá upplifði ég ekkert sérstakt. En næsta dag fann ég að mér leið illa af
lyfjunum. Ég hafði samband við heimilislækninn minn og sagðist vilja hætta á
lyfjunum. Hann bað mig að tala við sérfræðing, en ég náði ekki sambandi við
hann. «Þá hættirðu á eigin ábyrgð»," sagði læknirinn. Eftir betta hafa
efnaskiftin verið eðlileg, segir Jostein, og undirstrikar að hann, í fyrirráðleggi
aldrei neinum að hætta á lyfjum.
Biður fyrir húsinu
Majórinn trúir þvi að bæn geti breytt andrúmslofti
húsa og haft áhrif á fólk, sem kemur þar inn. Oft blessar hann herbergin, biður
fyrir lofti og veggjum.
Það er undarlegt hvernig nærvera Guðs
getur sett svip sinn á byggingar. Við erum að gera upp gamalt hús við Kragerö
og við þurftum á rafvirkja að halda. Hann kom og vann í nokkra tíma. Það gerði
líka hjálpræðishermaður, sem sá um pípulagnir. Þegar leið á daginn kom
pípulagningarmaðurinn til mín og sagdi: «Hvað hefurðu gert við rafvirkjann? Ég
þekki hann og veit að hann getur varla sagt setningu án þess að bölva. Nú eru
lidnir margir tímar og ég hef ekki heyrt eitt blótsyrði!» Það sem ég hafði
gert, var að biðja þess að ekkert illt kæmi inn í húsið.
Fyrir samkomur kemur stundum fyrir að ég
geng um og blessa stólana. Ég finn enga smurningu, það er svo þurrt og blátt
áfram eins og hugsast getur. En eftir eina samkomu sögðu tveir drengir, sem
voru á samkomunni að það hefði verið eins og stólarnir væru að brenna undir
þeim. Eiginlega voru þeir fallnir frá trúnni, en þetta kvöld fundu þeir að þeir
urðu að velja. Seinna urðu þeir hermenn í Hjálpræðishernum!
Bæn er barátta
Svarar Guð alltaf?
Já, ég trúi því, en stundum er eitthvað sem við sjálf þurfum að svara fyrst. Þú verður að leggja allt í hendur Guðs, sjúkdóm þinn og lækningu. Það er það, sem um er að ræða, að hafa þetta samband við Guð. Þú getur ekki stressað þig inn í nærveru Guðs. Slappaðu heldur af og leyfðu Guði að sjá, um þetta.
Guð heyrir í hvert skifti, sem einhver biður. En oft er okkur ekki ljóst að bæn er barátta. Við verðum að biðja, þangað til bænasvarið brýst fram, halda út í bæn. Gott dæmi eru lærisveinarnir, sem sofnuðu í Getsemane, en þeir gátu líka beðið í tíu daga, frá uppstigningardegi til hvítasunnu.
Hvað hafði gerst? Þeir sáu Jesú, og hann andaði á þá. Ég trúi því að betta hafi verið úthelling Heilags Anda þannig að þeir gátu «beðið í gegn» og vera vakandi þegar Andinn kom.
Ég vil lesa nánar um stöðu englanna
andlegu baráttunni. Í Opinberunarbókinni, 19:10 lesum við að beir eru samþjónar
okkar. Ef það er rétt, þá nota ég englana of litlum mæli í bænaþjónustunni. Er
það vegna þess að englarnir skipa eðlilegan sess í menningunni að margar
lækningar gerast í Suður Ameríku, en litlum mæli hjá okkur? spyr Jostein.
Hvað segirðu við þá, sem vilja ná lengra í
bænalífi sínu?
Haltu áfram!
Það er það mikilvægasta.
Bænalifið er ótrulega mikilvægur hluti trúarlífsins. Þú getur ekki verið
virkilega upptekinn af bæninni, nema þú sért upptekinn af fólki.
Þá viltu
virkilega segja fra Jesú. Það hlýtur að vera spennandi að biðja?
Já, svo sannarlega. Ég get ekki skilið að
fólk skuli ekki trúa pví.
Frá norska herópinu, Marit Dehli
